005

   Spoczywałeś na miękkim materacu łóżka, wpatrując się w taflę szkła, po której błądziły strugi deszczu jaki przez noc namiętnie otulił stolicę Francji. Błądziły zupełnie jak twoje myśli wokół dwóch, najpiękniejszych kobiet, jakie napotkałeś na drodze swojego życia. Wciąż w głowie miałeś obraz niskiej dziewczynki sięgającej ci do bioder, która pożerała cię z nad skupiska gęstych, ciemnych rzęs błękitnymi tęczówkami przekazanymi jej przez ciebie w genach. Jej włosy miały zupełnie taki sam odcień jak matki, a twarz przybierała barwę porcelany i sprawiała wrażenie niesamowicie gładkiej. Od jej wyrazu biła nieskazitelność i pogodność, a wąskie, małe usteczka, które także przejęła po tobie, były wykrzywione na kształt bardzo znikomego, ledwo widocznego uśmiechu. Nos natomiast należał do cech otrzymanych od matki. Jej charakter na pewno zdążył się już ukształtować i intrygowało cię czy przejęła złe cechy po tatusiu czy może dostała w spadku dobre serce i wrażliwość po mamusi, która w tobie, w Kamilu Droszyńskim za młodu, w swoim zepsutym wydaniu, potrafiła dostrzec ten ułamek czegoś wartego uwagi, czegoś co zatłamszone zostało przez plagę wad, które niegdyś wydawały ci się takie świetne. Chyba nigdy nie będziesz w stanie pomyśleć o tym bez napływającego zdziwienia jak tego dokonała. Jak dokonała tego czego nie udało się żadnej innej. Widocznie Tomasz miał rację. Kupidynek naprawdę nad wami wisiał.

          − Nie, Kamil. Dość. Ty wariujesz. − zachichotałeś pod nosem ze swoich myśli.

Odrzuciłeś na bok grubą pierzynę i skrzywiłeś się, gdy twoje stopy zetknęły się z chłodem podłoża. Rozwarłeś okno, aby po chwili wdrapać się na jego parapet i chłonąć panoramę francuskiego miasta. Orzeźwiająca fala powietrza uderzyła w twój nagi tors, na co wzdrygnąłeś się delikatnie. Przymknąłeś powieki i rozkoszowałeś się wonią deszczu wirująca w biosferze, która teraz po części będzie ci się kojarzyć z pocałunkiem, który sam zainicjowałeś pod blokiem Marceliny. Wzniosłeś kąciki ust ku górze i westchnąłeś głośno. Jak jutro, a właściwie dzisiaj będziesz w stanie racjonalnie myśleć skoro o godzinie drugiej nad ranem spoczywałeś na parapecie w pokoju zamiast śnić słodko o twojej być może przyszłej dziewczynie? Jednak ten nocny letarg przywołał ci do głowy jedną myśl. Nie pozwolisz by ta urocza panienka, która jest twoją córką się na tobie zawiodła. Nigdy jej nie skrzywdzisz, nie zranisz, nie wywołasz u niej smutku. Łaknąłeś być dla niej wzorem, bowiem od dawna stąpałeś już po tej odpowiedniej ścieżce. Nawet jej nie znałeś, Kamilu, a już skradła twoje serce doszczętnie. Marika była doszczętną mieszanką waszej dwójki, czego nie zauważyć mógł tylko ślepy. Nie ukrywałeś, że cholernie ci się to podobało. Może i twój świat się teraz odrobinkę wywróci, ale chciałeś uczestniczyć w życiu tej kruszynki. Byłeś dumny z posiadania tak ślicznej córki. Już zdecydowanie za dużo czasu straciłeś, aby zaprzepaścić kolejne wspólne chwile. Przeoczyłeś tyle pięknych momentów w jej życiu, ale zamierzałeś uzupełnić zaległości i o wszystko wypytać Marcelinę.

***

Chłodny prysznic był pierwszym punktem na twojej liście odnośnie celów do zrealizowania dzisiejszego dnia. Strumień wody ściekający po twoim nagim ciele pobudzał skutecznie twoje zmysły i przygotowywał na trudny drugiej doby spędzonej w Paryżu. Po chwili dopinałeś przedostatni guzik dżinsowej koszuli i kilka chwil później stawiłeś się w restauracji. Opadając na krzesło badałeś uważnym wzrokiem kartę z napojami, tocząc refleksje nad wyborem kawy, którą uraczysz się dzisiejszego poranka. W końcu postawiłeś na ubóstwianą przez ciebie Latte Macchiato i nie mogłeś nie powrócić myślami do pobytu w łódzkiej kawiarence, gdzie nawinąłeś się na nią, a później było już tylko lepiej i czułeś się jakbyś z każdą spędzoną z nią minutą dotykał coraz głębiej nieba. Po chwili wpakowywałeś do ust kawałki bagietki czosnkowej, na deser pochłonąłeś croissanta i mogłeś zamoczyć wargi w gorącej cieczy. W pełni delektowałeś się parującym napojem, który pobudzał twoje kubki smakowe i żywiłeś nadzieję, że zadziała także na twój proces myślenia dzisiejszego dnia. Po upływie trzydziestu minut zameldowałeś się przed budynkiem, gdzie czekała już taksówka i z niemałymi obawami podążałeś nią pod znajomą ci już okolicę. Tym razem skorzystałeś z domofonu i mile zaskoczony zamrugałeś kilkukrotnie z niedowierzaniem, gdy Wojciechowska momentalnie otworzyła ci drzwi od klatki schodowej. Wdrapałeś się po stopniach i zatrzymałeś pod odpowiednimi drzwiami, gdzie przy ich progu czekała już miedzianowłosa.

       − Cześć, Kamil. −  mruknęła cicho, przesuwając się na bok, abyś mógł wejść.

       − Hej, śliczna. − odparłeś, odsłaniając przed nią swoje śnieżnobiałe perełki.

       − Mówiłeś, że się zmieniłeś. − skwitowała twoje powitanie, przewracając oczami.

     − Wiesz, że ludzie nigdy się nie zmieniają w stu procentach? −  zadarłeś brew, spoglądając na nią przelotnie. − Po za tym nie będę ukrywał, że nadal na mnie oddziałujesz tak samo mocno jak wtedy, złotko. − wypowiedziałeś niskim głosem wprost do jej ucha, owiewając jego płatek swoim oddechem.

     − Droszyński, tu jest dziecko, które z twojego oddziaływania właśnie powstało!- zbeształa cię, trącając cię w ramie.

Zachichotałeś głośno na jej słowa i wzniosłeś dłonie w geście niewinności, odsuwając się od niej.  Zagłębiłeś się we wnętrzu mieszkania 26-latki, omiatając  je przelotnym wzrokiem i skinąłeś głową z podziwem na wykonaniem jej lokum. Panował tutaj taki pełen ciepła, przytulny nastrój, co przypadło ci do gustu.  Wędrując po salonie w czasie przygotowywania przez Marcelinę kawy w kuchni natrafiłeś na komodę, na której blacie rozstawione były fotografie z małą dziewczynką. Twoje usta rozciągnęły się w promiennym uśmiechu, gdy na jednym z nich ujrzałeś Wojciechowską spoczywająca na szpitalnym łóżku, która podtrzymywała przy lewej piersi małą istotkę owiniętą w białą tkaninę.

       − Dzień dobry! – o twoje uszy obił się donośny, delikatny, dziewczęcy głos.

Przestraszony upuściłeś trzymane w prawej dłoni zdjęcie, ale na szczęście miałeś fart i w odpowiednim momencie chwyciłeś ramkę, chroniąc szkło, za którym znajdował się uwieczniony na papierze moment przed stłuczeniem. Odłożyłeś rzecz na swoje miejsce i zwróciłeś głowę w kierunku właścicielki głosu, obdarowując ją uważnym spojrzeniem.  

        − Witaj Mariko. − odezwałeś się z delikatnym uśmiechem wymalowanym na ustach.

        − Skąd pan zna moje imię? − dziewczyna splotła ramiona na klatce piersiowej i posłała ci zdezorientowane spojrzenie.

       − Usłyszałem je wczoraj od twojej mamy.-wzruszyłeś ramionami. −  Jak pewnie wiesz jestem Kamil.-dodałeś, wyciągając dłoń w jej kierunku. – Nie żaden pan. − zaśmiałeś się.

      − Marika. Miło mi cię poznać, Kamilu. − jej drobna rączka została ściśnięta przez twoją wielką dłoń i poczułeś niesamowite ciepło spowodowane tym gestem, a fakt, że posłała ci szczery, lekki uśmiech napawał cię optymizmem.

       − Chodźcie do kuchni. − poprosiła was właścicielka mieszkania.

Posłusznie powędrowałeś ze swoją córką do określonego przez miedzianowłosą pomieszczenia i zająłeś miejsce przy stole niedaleko Marceliny, a naprzeciw ciebie spoczywała Marika, która pochłaniała kanapki z Nuttelą. Chichotałeś lekko pod nosem rozbawiony z obecności czekolady na czubku jej nosa. Dziewczynka uniosła pytająco brew, a kiedy zorientowała się jaki jest powód twojego roześmiana kilkukrotnie wystawiła ci język. Pokręciłeś z niedowierzaniem głową i z kieszeni czarnych spodni wyłowiłeś opakowanie polskiej czekolady, podsuwając je pod jej nos. Iskierki szalejące w jej błękitnych oczach wpatrzonych w ciebie z wdzięcznością naprawdę były warte tego zachodu.

       − Jejku! Dziękuję!  −  wykrzyknęła uradowana 6-latka.

    − Ależ nie ma za co. − odparłeś z nikłym uśmiechem. − Jestem ci winien zdecydowanie więcej. − szepnąłeś pod nosem, ale niesłyszalnie dla dwójki przedstawicielek płci pięknej.

Wykorzystałeś moment nieuwagi Marceliny, która wpatrywała się w  telewizor usytuowany w salonie i delikatnie ułożyłeś swoją smukłą dłoń na jej odkrytym udzie. Momentalnie przeniosła swój wzrok z plazmowego ekranu na twoją twarz, a ty napotkałeś na drodze swojego spojrzenia jej szmaragdowe tęczówki, które o dziwo nie cisnęły w ciebie błyskawicami. Były pogodne i połyskiwały radośnie. Opuszkami palców sunąłeś coraz wyżej, zahaczając o materiał jej czarnej spódnicy. Zachłysnęła się powietrzem, a ty nie potrafiłeś ukryć triumfalnego uśmiechu cisnącego ci się na usta. Zatopieni trwaliście w niemęczącym kontakcie wzrokowym, a ty czułeś nutkę tej elektryczności pomiędzy wami, która dała ci motywację i zarazem nadzieję, że za jakiś czas będzie jeszcze jak kiedyś, Kamilu. Marcelina nagle jednak poderwała się z miejsca i złapała cię za rękę, pociągając w kierunku balkonu.

      − Zaraz wrócimy.− oświadczyła jeszcze młodszej domownice.

   − Co ty do cholery wyprawiasz? − naskoczyła na ciebie, gdy przymknęła za wami drzwi. − Potrzebuję czasu, Kamil. − rzekła stanowczo.

     − Sześć lat ci nie wystarcza? − prychnąłeś.

    − Myślisz, że było mi łatwo? − podniosła ton głosu, mierząc cię oburzonym wzrokiem. − Jestem samotną matką, a Marika cały czas zadaje pytania.

  − Z wyboru. − dodałeś. − Mogłaś mi o wszystkim powiedzieć, ale nie bo wolałaś zgrywać dzielną, niezależną kobietę. − wypowiedziałeś, stając tuż przed jej twarzą.

    − Przeginasz, Droszyński. − warknęła, wymierzając palce w twoją klatkę piersiową.

  − Nie, mówię tylko prawdę i ty dobrze o tym wiesz, Marcelina. − wypowiedziałeś, spoglądając jej odważnie w oczy. −A propo pytań… Chętnie na nie wszystkie odpowiem.

   − Powariowałeś! Ona jest za mała! To dziecko!

   − Lepiej robić ze mnie bezuczuciowego sukinsyna, który ma gdzieś swoją córkę? − syknąłeś przez zaciśnięte zęby. − Tu twój błąd. Może i byłem dupkiem, ale wziąłbym i teraz biorę odpowiedzialność za swoje czyny.

❤

Hello! ^^

Mamy pierwsze zgrzyty pomiędzy rodzicami Mariki ^^  Uważacie, że Kamil przesadził ze swoim zachowaniem w kuchni i wygarnięciem Marceli  na balkonie co myśli? A może go rozumiecie? Koniecznie dajcie znać w komentarzu! :D Marika jak się okazało dobrze przyjęła Kamila, a on chyba jest także zadowolony z  jej poznania. Cóż.. Zobaczymy jak to dalej pomiędzy rodzicami rudowłosej będzie :D Całuję i do zobaczenia w sobotę! :*